پخمه رقعی

باز هم در میدان زندگی تک و تنها ماندم. تمام درها به رویم بسته شده بود. فقط یک عامل بود که مرا زنده نگه می داشت و تشویقم می کرد پیش بروم و آن هم امید بود.

امیدی که از حد گذشته و به دروازه ی خیال پرستی پیوسته بود…

لابد می دانید که هر چیزی به حد افراط یا تفریط برسد مضر و گاهی خطرناک است. خیال پرستی هم از آن مرض های غیرقابل علاج است که عواقب وخیمی دارد، بیشتر آدم های خیال پرست یا دیوانه می شوند و یا اگر اعصاب قوی داشته باشند، کلاهبردار خطرناکی از آب در می آیند.

البته خیال پرست ها در ابتدا نظر سوئی ندارند ولی راه آنها خواهی نخواهی به این بن بست می انجامد.

من خودم از آنها بودم که خیال می کردم هرکس با صداقت و درستی زندگی کند موفق خواهد شد. من آن موقع از وضع کارها، فساد اجتماع، مردمان گرگ صفت و هزار بلا و درد دیگر خبر نداشتم. مطمئن بودم که بالاخره یک روز نتیجه درستی و راستی خودم را خواهم گرفت.

به همین دلیل هم با تمام تلاش و کوشش پیش رفتم. در مدت دو سه هفته چند کار مختلف انجام دادم و بالاخره راهم به یک دفتر وکالت افتاد.

ارباب تازه ام یکی از وکلای معروف دادگستری بود، قرار شد شام و ناهار مرا بدهد و شب ها هم در آنجا بخوابم.

شانس از این بهتر نمی شد. همین قدر که شام و ناهار برسد بقیه را هم از برنامه ی زندگی می توانستم کسر کنم.

روزهای اول کار من فقط جارو کردن اتاق ها بود. بعد از دو هفته ترفیع مقام پیدا کردم و کارهای خرید خانه و انجام اوامر خانم را هم به من محول کردند.

بعدش هم مستخدم جلوی در اتاق ارباب شدم و آخر سر هم به منشی گری مفتخر گردیدم…

فروشگاه اینترنتی کتابزون